Incontinentie is een veel voorkomend probleem bij zowel mannen als vrouwen. Een leeftijd valt er niet op te kleven, ook jonge mensen worden slachtoffer. Iedereen die ermee te maken krijgt, kent de gevolgen. Het is niet enkel bijzonder vervelend, maar ook psychisch belastend, omdat schaamte en seksuele geremdheid ermee gepaard kunnen gaan. Met het idee worstelen dat je naar urine ruikt, kan je zelfbeeld in die mate raken dat je sociaal geïsoleerd raakt en deelname aan activiteiten vermijdt.

Ook de financiële gevolgen voor personen die aan urineverlies lijden, vallen niet te onderschatten. Incontinentiemateriaal kost immers behoorlijk wat geld, ook al proberen ziekenfondsen en hulpkassen deze kost te milderen. Daartegenover staat dat bepaalde types medicatie die gebruikt worden tegen incontinentie niet worden terugbetaald door het ziekenfonds waardoor patiënten behandeling vermijden.

De jaarlijkse maatschappelijke kost is evenwel dus aanzienlijk en zal, mede door de toenemende vergrijzing van de bevolking, de komende jaren en decennia zo goed als zeker nog toenemen. Zo werd de maatschappelijke kost van incontinentie in de 27 landen van de Europese Unie vorig jaar geschat op ruim 69 miljard euro. Ter vergelijking: voor kanker bedroeg diezelfde kost in 2020 zo’n 100 miljard euro.

Volgens berekeningen kwam die maatschappelijke kost in België op 1,6 miljard euro uit. Maar die kost kan naar beneden, als we samen het taboe rond de problematiek doen sneuvelen.

Er zijn dus zeker oplossingen!

Wie last heeft van incontinentie kan vaak door aanpassingen van de levensstijl, medicatie of chirurgische ingreep geholpen worden door huisarts of uroloog. Een gelukkige patiënt en meteen ook een lagere kost voor de sociale zekerheid. Ook kinesitherapie kan bij sommige indicaties soelaas brengen.

Dubbele winst, want niet enkel de individuele patiënt raakt hierdoor geholpen, ook de maatschappelijke kost van incontinentie loopt hierdoor minder hoog op.

Om één en ander te veranderen moet het thema volgens de BVU wel hoger op de overheidsagenda gezet worden. 1 op 3 krijgt vroeg of laat te maken met het probleem. Door de vergrijzing van de bevolking gaat het probleem bovendien fel toenemen. Als er nu actie komt, dan kan zowel het welzijn van de patiënt als de maatschappelijke kost positief beïnvloed worden.